Η σχέση Θείας - Ανιψιών -
Γράφει η Litsa Mer
Ανίψια και θείοι… Μια σχέση μοναδική. Μια σχέση που αν σε ευλογήσει ο Θεός να αποκτήσεις, λαμβάνεις όλα τα οφέλη του γονιού, ενώ ταυτόχρονα ξέρεις ότι χτίζεις μια σχέση αδιάρρηκτη και ουσιαστική.
Λένε πώς ότι δεν έχεις βιώσει, ότι σου λείπει από την παιδική ηλικία, αυτό επιδιώκεις να ζήσεις.
Θείες και θείους έχω, αλλά ποτέ δεν είχα αυτόν τον ένα ξεχωριστό άνθρωπο, που δεν είναι γονιός μου, αλλά με αγαπάει σαν γονιός, που μου δείχνει αδυναμία και μου κάνει τα χατίρια, που του εμπιστεύομαι όσα φοβάμαι ή ντρέπομαι να πω στους γονείς.
Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου, ο Στέλιος μου.
Το πρώτο παιδί της αδερφής μου και «ο ερωτάς της ζωής μου..» όπως τον αποκαλώ.
Ένα παιδί, που από την πρώτη στιγμή που ήρθε στη ζωή μου, έδωσε άλλο νόημα σε αυτή.
Ο Στέλιος μου είναι ένα παιδί χαρισματικό, ευαίσθητο.
Ένα παιδί που τον αγαπάς από την πρώτη στιγμή που το γνωρίζεις.
Έτσι έγινα από Λίτσα…. «θεία Λίτσα».
Αν και για τον Στέλιο μου, το «ι» πάντα λείπει και κάθε φορά που τον ρωτάς τι είναι η θεία Λίτσα; Η απάντηση που παίρνεις είναι απλά «θεά».
Μέτα ήρθε και το δεύτερο ανιψάκι, ο Γιώργος μου.
Το μωρό της οικογενείας, ένα πλάσμα που απαιτεί με το δικό του τρόπο, να τραβάει την προσοχή σου και να αναζητά μερίδιο από την αγκαλιά και τα φιλιά της θειας, που ακόμα δεν έχω μοιραστεί τις ίδιες στιγμές και δεν μπορώ να αλληλεπιδράσω στον ίδιο βαθμό λόγω της ηλικίας και έτσι έγινα αυτό που ποτέ δεν είχα, «η θεία τους».
Που απ’ όλες τις θείες και τους θείους είμαι η πρώτη και η ξεχωριστή. «Η αδερφή της μαμάς. Που μοιάζει με τη μαμά»
Η θεία στην οποία λένε τις αταξίες τους και τα μυστικά τους και κάποιες φορές κάνουμε μαζί σκανταλιές, γιατί η θεία έχει το ίδιο μυαλό με τα ανίψια και παλιμπαιδίζει, όπως λέει η μαμά.
Η θεία που νομίζουν ότι δε θα τους μαλώσει ποτέ κι όταν βάζω την φωνή, τα παιδικά μάτια γουρλώνουν από περιέργεια και έκπληξη.
Κάθε φορά που μπαίνουμε στα μαγαζιά, πολλοί νομίζουν ότι είμαι η μαμά τους.
Μα και τα ίδια πολλές φορές ανάμεσα στο παιχνίδι και τα πειράγματα, ξεχνιούνται και αφηρημένα με αποκαλούν «μαμά» αλλά δεν τους διορθώνω ποτέ
Γιατί κατά βάθος μου αρέσει αυτό, που για λίγο είμαι η μαμά – θεία τους
Τα παιδιά λένε, αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν, έχουν ένστικτο.
Κι όταν κάποιες φορές λυγίσω μπροστά τους, έρχονται με παίρνουν αγκαλιά και ακούω την παιδική φωνούλα… «θεια Λίτσα μην κλαις, εγώ σε αγαπώ, πολύ πάρα πολύ.» και τότε έτσι μαγικά όλη η θλίψη της στιγμής φεύγει.
Γνωρίζω πως τα παιδιά που θα με αξιώσει ο θεός να κάνω, θα είναι όλο μου το είναι, όμως αυτή η ιδιαίτερη σχέση με τα ανίψια, δε θα πάψει ποτέ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου