ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΑΤΑΣΑ ΠΕΤΡΟΥ
Ποτέ δεν της μίλησα...δεν την άγγιξα....δεν την είδα καθαρά μπροστά μου....
Ποτέ δεν ήρθε....μ' άφηνε μόνο να τη φαντάζομαι ,να την συνδέω με την ευτυχία. Αυτή και γω σε ένα ατελείωτο παιχνίδι.....χωρίς ενδιάμεσους με μόνο οδηγό την σκέψη που αποζητούσε την αλήθεια.
Δεν μπορώ να στα πω όλα αυτά γιατί δεν θα θες να τα ακούσεις,ίσως και να μην σε νοιάζει,ίσως να μην με νοιάζει και μένα πια...κουράστηκα...
Δεν είναι πια διασκεδαστικό το να την κυνηγώ,ανασαίνω βαριά τρέχοντας πίσω της χωρίς να την φτάνω ποτέ.
Ατελείωτες χαμένες στιγμές να αποζητάς το αδύνατο...
Το χεις νοιώσει ποτέ σου;
Δεν ξέρω τι θα απαντούσες..υποθέτω πως όχι...
Σε λίγο ξημερώνει..και θα γλυκάνουν οι σκέψεις...μαζί με την ανατολή θα έρχονται τα μάτια σου μπροστά μου...δεν έχω πολύ ώρα να τα χαρώ....όταν ο ήλιος φτάσει ψηλά ...στις πρώτες καλημέρες που θα ακουστούν πρέπει να τα ξεχάσω...
Ότι μπορώ να σου πω...είναι μόνο μέσα σε αυτές τις λίγες στιγμές που χαράζει
Άκουσε με τώρα λοιπόν...πριν χαθούμε πάλι...
Τώρα που είσαι τόσο κοντά μου....που δεν μετράνε οι ''αποστάσεις''
Που έχω συντροφιά τα μάτια σου....και μου αρκεί...εσύ δεν θα μπορούσες να ήσουν εδώ...ποτέ...
Και αν ακόμα μπορούσες φοβάμαι στη σκέψη πως το βλέμμα σου θα ήταν λιγότερο τρυφερο...από όσο είναι τούτη την ώρα!
Ονειρεύομαι απέραντες γαλαζοπράσινες θάλασσες....που δεν βρίσκει το βλέμμα ποτέ ακτή ,όπου και να κοιτάξει...και είσαι εκεί μαζί μου!
Ονειρεύομαι πρωινά που ο ήλιος τα γλυκαίνει με ένα δυνατό ζεστό φως...γεμίζοντας κάθε γωνιά.....και είσαι εκεί μαζί μου!
Ονειρεύομαι βράδια που το χέρι μου σφίγγει ένα άλλο χέρι...και δεν έχει καμιά σημασία πια ο χρόνος..μόνο η στιγμή....ένα άλλο χέρι είπα....ξέρεις γιατί....γιατί είσαι εκεί μαζί μου
Ονειρεύομαι χαμόγελα χωρίς σκιες ....ανέμελα και ευτυχισμένα....να κάνουν το κόσμο να λάμπει.....γιατί είσαι εκεί μαζί μου
Ονειρεύομαι πως είμαι άλλη...πως έχω πετάξει κάθε βάρος, έχω απαλλαγεί από κάθε πληγή.....έχω αφήσει ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς μου .......γιατί...είσαι εκεί μαζί μου
Ονειρεύομαι πως ακούω λόγια ,από κείνα...που δίνουν σε αυτούς που αρνούνται την αγάπη την χαριστική βολή.....και γω είμαι εδώ και τα ακούω.....και κλαίω γιατί δεν τα άκουσα ποτέ πριν...και δεν μου λες να σταματήσω....με αφήνεις να συνεχίσω,να αφήσω το κλάμα να γίνει λύτρωση γιατί,έτσι ονειρεύομαι,με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.....μα για αυτό δεν είσαι και συ εδώ;....στο δικό μου όνειρο....
Θα ξημερώσει για τα καλά πια....θα σκορπίσουν τα όνειρα.....όλα θα γίνουν όπως πριν,θα μείνει μόνο μια γλυκιά γεύση αγάπης σαν αυτή που έζησα εγώ και η σκέψη σου,μα θα πρέπει να την κρατήσω καλά φυλαγμένη ,μόνο για μένα...άλλωστε ποιος θα πιστέψει πως υπάρχει.....
Κι ύστερα θα χαθείς μέσα στη μέρα...θα σε σκορπίσει η ''απόσταση''....και γω θα περιμένω πάλι το χάραμα.......θα ρθεις το ξέρω....γιατί εγώ σε φέρνω....γιατί ποτέ δεν θα τολμούσα να σου πω πως θέλω να έρθεις...γιατί δεν θα άφηνα μια άρνησή σου,να μου πάρεις και τις τελευταίες ελπίδες..
Με αυτές κρατάω την ζωή μέσα μου ακόμα..
Πως να κινδυνεύσω να τις χάσω...
Καλύτερα να μην ξέρεις,να μην μάθεις ποτέ,παρά να με σκοτώσεις άθελα σου!
Ξημέρωσε πια...Καλήμερα...και αντίο αγάπη μου...μέχρι το επόμενο χάραμα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου