ΣΚΙΤΣΟ:ΑΝΝΑ ΜΑΚΡΗ
ΓΡΑΦΕΙ Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΡΟΥΓΚΙΑΒΟΥΡΗ
Είμαι 20 χρονών και δε νομίζω ποτέ πως θα βρω τα λόγια να χαρακτηρίσω αυτή την τραγωδία που βρήκε την Ελλάδα. Και μετράμε και μετράμε και συνεχίζουμε να μετράμε νεκρούς και τελειωμό δεν έχουν, και οι αγνοούμενοι δεν βρίσκονται κι αν βρεθούν είναι νεκροί και μακάρι, μακάρι Θεέ μου να γινόταν να βρεθούν ΌΛΟΙ σώοι.
Τα λόγια είναι φτωχά σε τέτοιες περιπτώσεις. Πόσα παιδιά χάθηκαν, βρέφη μηνών, παιδιά πάνω στην εφηβεία τους που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους, οικογένειες που έμειναν χωρίς σπίτι και οικογένειες που δεν έμεινε κανένα μέλος ζωντανό. Γονείς που αντί να βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, να κάνουν όνειρα, να σπουδάζουν τα βλέπουν καμμένα χωρίς να έχει μείνει ίχνος από αυτά και τίποτα για να θάψουν. Είναι εκείνοι που τα έχασαν όλα κι έχουν μείνει μόνοι τους προσπαθώντας να μαζέψουν τα κομμάτια τους και είναι και οι πυροσβέστες που στέκονται βράχοι μπροστά στις φλόγες ενώ όσο προχωρούν βρίσκονται αντιμέτωποι με τα συντρίμμια και τα πτώματα των ανθρώπων που άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.
Έπειτα αναρωτιέμαι... Δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι που ανήκω σε μία τέτοια κοινωνία; Όπου βάζουν φωτιές για τα συμφέροντα των πολλών χωρίς να λογαριάσουν τι κακό θα προκαλέσουν και χωρίς να αναλογιστούν πόσες ζωές θα χαθούν. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου η μαμά μου, μου έλεγε "Δε θα εύχεσαι το κακό κανενός ανθρώπου" εδώ λοιπόν κάνω ένα βήμα πίσω. Ξεχνώντας τις αρχές που μου έδωσαν οι γονείς μου. Θέλω να πιστεύω πως νιώθει τύψεις για όλα αυτά που έχει προκαλέσει, πως κάθε φορά που κλείνει τα μάτια του βλέπει τα αθώα πρόσωπα των παιδιών αλλά και των ενηλίκων να τον ρωτούν "γιατί;" Γιατί τους στέρησε το πιο όμορφο δώρο, της ζωής.
Άνθρωποι που κολυμπούσαν επί τέσσερις ώρες προκειμένου να γλυτώσουν, μάνες που έδιναν κουράγιο στα παιδιά τους και στους υπόλοιπους συγγενείς, ή εκείνο το μικρό κορίτσι που πήδηξε στα βράχια στην προσπάθεια του να σωθεί... Σπίτια που έγιναν χαλάσματα, σπίτια που δεν έμειναν τίποτα. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε στέλνοντας έστω και μία γάζα ή μια αλοιφή. Τα social media έχουν γεμίσει με το hashtag #PrayforGreece.
Αν όλοι είμασταν πάντα μια γροθιά κανείς δε θα μπορούσε να ρίξει τους Έλληνες. Είμαστε λαός που έχει ζήσει πολλά, δεν ήρθε η ώρα να πέσουμε ακόμη δε θα πέσουμε αμαχητί. Μπορεί να είμαστε άνθρωποι που δεν είμαστε πάντα στα καλύτερα μας όμως όταν πρόκειται για τον συνάνθρωπο σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι κανείς μόνος. Θέλουμε να ελπίζουμε σε ένα πιο όμορφο μέλλον, σε ένα ομορφότερο αύριο. Καλό κουράγιο σε όλους εκείνους που επέζησαν, συλληπητήρια για εκείνους που "έφυγαν" και ένα τεράστιο συγγνώμη... Δεν σας άξιζε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου