ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΡΚΟΥΛΙΔΗ
Οι Ντροπιάρηδες
Μέρες του Δεκαπενταύγουστου κι ένα βράδυ εμαζεύτηκε στο άψε σβήσε η συνηθισμένη παρέα στο σπίτι του Χαραλάμπη. Η διαλεχτή πεντάδα του χωριού στο κρασί.
Η Χαραλάμπαινα εφόρτωσε το τραπέζι πιάτα με σαρακοστιανούς μεζέδες: ελιές, παξιμάδια, ντομάτες, βραστούς χοχλιούς, πατάτες οφτές κι ένα μεγάλο πιάτο αθουλένιους ντολμάδες της περασμένης βραδιάς, που τους έβαλε στη μέση του τραπεζιού για να φτάνουνε όλοι.
Απ’ τα πιάτα ετσιμπολογούσε η παρέα κι επίνανε τα κρασάκια τους, μα τους ντολμάδες τους έφαγαν ούλους γιατί ήταν νόστιμοι.
Ένας μόνο έμεινε στη μέση του πιάτου και δεν τον έτρωγε κανείς, για να μην τον επούνε φαγά.
-Φάτε τονε, μπρε, κι έκειονε τον ντολμά, λέει η Χαραλάμπαινα στο τέλος, να πάρω το πιάτο. Ένας θα πομείνει;
-Εφάγαμε, είπανε όλοι με τη σειρά. Ευχαριστούμε.
Πονηρή η Χαραλάμπαινα λέει με το νου της: Μωρέ θέλουνε –ν το αυτοί, μα κάνουν δα τσι ντροπιάρηδες. Εγώ θα σβήσω τον λύχνο να δω ήντα θα γενεί. Και παίζει μια φυσά και σβήνει τον λύχνο κι έγινε χαμός με τα πιρούνια που σμίξανε και τα πέντε στο πιάτο που είχε το ντολμά.
Αντώνιος Τσαγκαράκης
Ο Χασομέρης
Στην Αμερική έφυγε και πήγε ο Χασομέρης από τους Κουνάβους Ηρακλείου, για να δουλέψει εκείνα τα δύσκολα χρόνια κι άφησε οπίσω του την γυναίκα και μια πολυμελή οικογένεια.
Έπιασε δουλειά σε μια αλευροβιομηχανία και τα αφεντικά είδανε πως κόβει το μυαλό του από μηχανές, αφού τους έκανε πατέντες και βγάζανε οι μύλοι περισσότερο αλεύρι.
Όταν με το καιρό αποφάσισε να φύγει και να γυρίσει στην πατρίδα, του πρότεινε η εταιρία να καθίσει εκεί, να φέρει τη γυναίκα και τα παιδιά του και να του διπλασιάσει το μισθό. Αλλά αυτός δεν το δέχτηκε με κανένα τρόπο. Αναζητούσε το χωριό του.
-Ε, δεν αφήνω γω τσι Κουναβιανούς να πίνουνε αμοναχοί τη ρακή.
Κι εγύρισε την άλλη χρονιά οπίσω
Ζαχαρίας Παπαδάκης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου