ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΑΛΕΞΑΚΗ
Σίγουρα όλοι θα έχετε ακούσει για το bullying, πολλοί από εσάς θα έχετε δεχτεί κάποια επίθεση και πολλοί από εσάς ήσασταν και οι ίδιοι θύτες και ασκήσατε κάποια στιγμή την οποιαδήποτε μορφή βίας σε κάποιον άλλο άνθρωπο.
Πως όμως ένα κορίτσι του Δημοτικού, στην τρυφερή ηλικία των 7-8 ετών έγινε θύτης, καταστρέφοντας σε συμμαθήτρια της (φυσικά με την παρέα και την υποστήριξη των συνομήλικων συμμαθητών της) τις αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων και καταδικάζοντας την να ζει τη ζωή της με τις αναμνήσεις αυτές χαραγμένες στο μυαλό της ακόμα και μετά από 20 χρόνια.
Μας διηγείται λοιπόν….
''Ζούσαμε σε ένα χωριό της Κρήτης, σε μία μικρή, κλειστή κοινωνία η οποία δεν είχε περιθώρια για πολλές αλλαγές, ούτε είχε την γνώση και την κατανόηση να δεχτεί κάτι το διαφορετικό. Πηγαίναμε στο Δημοτικό, ήμασταν μία μικρή τάξη με λίγα παιδιά που γνωριζόμασταν από μωρά όπως γνωρίζονταν και οι γονείς μας.
Μία μέρα καθώς βρισκόμασταν στην τάξη μας, έρχεται ο Διευθυντής του σχολείου συνοδευόμενος από ένα κορίτσι. Μας τη συστήνει λοιπόν λέγοντας μας << η νέα σας συμμαθήτρια >>. Την άφησε και έφυγε. Η δασκάλα την έβαλε να καθίσει και άρχισαν οι ερωτήσεις, όνομα κ.τ.λ. Και φτάνει η στιγμή που τη ρωτά η δασκάλα, από πού είσαι.? Και απαντά από την Αλβανία. Αμέσως κάτι ξεκίνησε να ‘’δουλεύει’’ μέσα στα μυαλά των παιδιών. Θα μου πείτε, γιατί, δεν είχατε άλλα παιδιά από την Αλβανία.? Ναι, είχαμε.! Όμως είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα, τα γνωρίζαμε και εκείνα από μωρά, δεν διέφεραν από εμάς. Ενώ εκείνο το κορίτσι είχε κάτι το διαφορετικό στα δικά μας μυαλά.
Στο πρώτο διάλειμμα κιόλας άρχισε η ανάκριση και ξεκίνησαν οι αρχηγοί της ομάδας (μαζί και εγώ) να δείχνουμε στο μικρό κορίτσι ποιοι ήμαστε και εν ολίγοις ότι δεν την ‘’παίρνει’’ να ανοίγεται καθώς αυτός ήταν ο δικός μας χώρος. Το κορίτσι ήταν τόσο μικρό και φοβισμένο, αλλά όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήταν αδαμάντινου χαρακτήρα, που ούτε λεπτό δε σκέφτηκε να μας κάνει κακό η να μιλήσει σε κάποιον για ότι της συνέβαινε.
Οι μέρες της όσο περνούσε ο καιρός γινόταν βασανιστικές. Σε κάθε διάλειμμα, εκείνη καθισμένη σε μία καρέκλα και οι ‘’αρχηγοί’’ γύρω της να της φωνάζουν, να της μιλούν άσχημα ακόμα και να τη χτυπούν και εκείνη καθισμένη εκεί, σε αυτή την καρέκλα απλά να κλαίει.
Μία μέρα λοιπόν – που δε θα ξεχάσω για όσο ζω – το κορίτσι ήταν καθισμένο σε εκείνη την καρέκλα, ήμασταν σε διάλειμμα και είχαμε ξεκινήσει όπως κάθε μέρα την επίθεση, είχε τα μαλλιά της δεμένα με ένα κοτσιδάκι και με μία κίνηση της το βγάζω από τα μαλλιά και το πετάω από το παράθυρο στο δρόμο. Το κορίτσι έκλαιγε όσο ποτέ. Της ραγίζαμε την καρδιά. Ήμασταν μικρά παιδιά. Πως μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό.??
Το σκηνικό αυτό συνεχίστηκε για αρκετό καιρό ώσπου πια σταμάτησε να μας φαίνεται το διαφορετικό κορίτσι και είχαμε αρχίσει να τη συνηθίζουμε. Έτσι απλά κάποια στιγμή σταμάτησε όλο αυτό και φερόμασταν όλοι φυσιολογικά. Το κορίτσι πλέον μπορούσε να έρχεται στο σχολείο της άφοβα. Και τι.?? Αυτό ήταν.?? Και για εκείνη και για εμάς.?? Το ξεχάσαμε.?? Όχι.
Την ημέρα που πλέον όλοι τελειώναμε το Δημοτικό, καθώς βρισκόμασταν στη γιορτή του σχολείου για το κλείσιμο του καλοκαιριού και τον αποχαιρετισμό της τάξης μας, ειπώθηκαν πολύ συγκινητικά λόγια από μαθητές και δασκάλους. Εκεί έγινε κάτι μέσα μας και όλοι θυμηθήκαμε το φέρσιμο μας στο κορίτσι εκείνο, έτσι όλοι μαζί της ζητήσαμε συγγνώμη και την παρακαλέσαμε να μας συγχωρέσει με δάκρυα στα μάτια. Το κορίτσι με ένα μεγάλο χαμόγελο μας συγχώρεσε και γίναμε όλοι μαζί μία αγκαλιά.
Θέλω να πω σε όλους εσάς που δέχεστε την οποιαδήποτε μορφής βία, να μη φοβάστε να μιλήσετε, μόνο αν μιλήσετε θα καταφέρετε άμεσα να ξεφύγετε από αυτό. Και σε όλους εσάς που ασκείτε την οποιαδήποτε μορφής βία ότι όλο αυτό θα σας κυνηγάει για μια ζωή, πάντα θα νιώθετε τύψεις, ποτέ δε φεύγει από μέσα σου ο πόνος για το κακό που έκανες. Πάντα σε βασανίζει ένα γιατί.''
Να πω και εγώ με τη σειρά μου ότι ευχαριστώ τη φίλη μου που θέλησε να μας διηγηθεί την ιστορία της ανώνυμα. Ήμαστε όλοι άνθρωποι, δεν έχει σημασία το χρώμα, η εθνικότητα ή η γλώσσα που μιλάς. Όλοι αξίζουμε το καλύτερο. Ελπίζω καθημερινά σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς βία, σεβόμενοι τα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα του άλλου, χωρίς να κρίνουμε τους ανθρώπους και πάντα με αλληλεγγύη και αγάπη.!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου