Μου Λείπεις Πατέρα - Γράφει η Litsa Mer
Οδηγώ και ακούω στο ραδιόφωνο….. «Σ’ αγαπώ…. Για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα..»
Αβίαστα μου έρχεται η εικόνα του άντρα που θα αγαπώ μια ζωή. Είναι ο πρώτος άνδρας, που με κράτησε στην αγκαλιά του, μόλις άνοιξα τα μάτια μου σε αυτόν τον κόσμο.
Είναι εκείνος ο άνθρωπος, που με μια αγκαλιά του, κολλούσε κάθε σπασμένο κομμάτι της ψυχής μου.
Είναι αυτός που όσα βράδια αξημέρωτα έχω βιώσει, του μιλάω σαν να είναι εδώ.
Δεκαέξι χρόνια, δεν τον έχω μαζί μου. Δεκαέξι χρόνια τον κουβαλώ μέσα μου.
Είναι εκεί… Σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Είναι εκεί γιατί είμαι προέκταση του εαυτού του.
Μα όσο κι αν έχω μέσα μου ανεξίτηλη την εικόνα του, μου λείπει.
Μου λείπεις πατέρα… Μου λείπουν οι κουβέντες που κάναμε αργά το βράδυ, καθώς ξάπλωνες να ξεκουραστείς. Μου λείπει η αγκαλιά σου και η ασφάλεια που ένιωθα μέσα σε αυτήν. Μου λείπει η τρυφερότητα, τα φιλιά και τα χάδια σου.
Μου λείπεις πατέρα… εκείνες τις ώρες που είμαι μόνη, εκείνες τις ώρες που αισθάνομαι ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς. Εκείνες τις ώρες που θέλω να νιώσω το κοριτσάκι κάποιου.
Τις στιγμές που θέλω μία συμβουλή και η μόνη επιλογή που έχω είναι να κοιτώ την φωτογραφία σου και να ψάχνω απαντήσεις στο βλέμμα σου.
Μου λείπεις πατέρα… Τις ώρες που φεύγω από το σπίτι και εσύ δεν είσαι εδώ να με φιλήσεις και να μου πεις «να πας στο καλό». Τις ώρες που θέλω να με πάρει κάποιος αγκαλιά και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά.
Μου λείπεις πατέρα… Μα είσαι εδώ. Γιατί ζω με τις αρχές που με μεγάλωσες. Γιατί με έμαθες, να λυγίζω, μα να μην σπάω. Γιατί αυτό που είμαι στην ψυχή μου το οφείλω σε σένα.
Μου λείπεις πατέρα… Μα μένεις ζωντανός, κάθε φορά που μιλάω για σένα, κάθε φορά που μου λένε για σένα άνθρωποι που σε γνώρισαν και είμαι τόσο περήφανη να λέω ότι είμαι παιδί σου.
Είπα κάπου….. «προτεραιότητα μου είναι να σταματήσω τον χρόνο» και αν μπορούσα να το κάνω, αν είχα αυτή την δύναμη. Θα τον σταματούσα εκεί. Στο λίγο πριν σε χάσω, στο τελευταίο φιλί και στην τελευταία αγκαλιά, στο τελευταίο χάδι των μαλλιών μου, κάθε φορά που τα έπιανες κότσο και μου έλεγες… «μάζεψε παιδί μου τα μαλλάκια σου να φανεί το μουράκι σου που είναι όμορφο.»
Λέει μια μαντινάδα….
Έλα πατέρα στ’ όνειρο… Την συντροφιά σου να χω
Και πες μου μην ανησυχείς… Εγώ παιδί μου υπάρχω!
Κι απόψε θα σε περιμένω…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου