ΓΡΑΦΕΙ Η LITSA MER
Για σένα που σίγουρα θα έρθεις….
Σου γράφω, όπως σου μιλώ πολλά βράδια. Δεν ξέρω που είσαι; Δεν ξέρω πως είσαι ή αν σε έχω συναντήσει τυχαία στο δρόμο. Δεν ξέρω αν ποτέ πιάσαμε την κουβέντα ή αν έχουμε κάνει παρέα. Δεν ξέρω αν πέρασες από τη ζωή μου και τώρα δεν υπάρχεις πια, γιατί δεν ήταν το σωστό «timing» ή γιατί κάποιοι άλλοι θέλησαν να σε βγάλουν από τη ζωή μου.
Μα ξέρω πως κάπου υπάρχεις… Είμαι σίγουρη πως θα σε συναντήσω… Είμαι σίγουρη πως ψάχνεις για μένα όπως και εγώ για σένα. Είμαι σίγουρη πως η στιγμή της ένωσης μας θα είναι κάτι μαγικό, γιατί είναι γραφτό να είμαστε οι δυο μας.
Μπορεί να φοβηθούμε από το πόσο πολύ «κουμπώνουμε» ο ένας στον άλλο, μπορεί να μας εκπλήξει με το πόσο καλά «διαβάζει» ο ένας τον άλλο, μπορεί να απομακρυνθούμε ο ένας από το άλλο, για να σκεφτούμε και να αναθεωρήσουμε, ώστε να μην πληγώσει ο ένας τον άλλο.
Μα ότι κι αν γίνει εμείς θα είμαστε μαζί..
Γιατί και οι δυο έχουμε πληγωθεί, γιατί και οι δυο νιώσαμε προδοσία.
Ξέρω πώς ο πόνος σε άλλαξε , σε σκλήρυνε, γιατί κάπως έπρεπε να προστατεύεις την κάρδια σου. Μια κάρδια που την χάρισες ολοκληρωτικά και στην έδωσαν πίσω κομμάτια κι όπως λένε, δεν θα είναι ποτέ τίποτα το ίδιο. Κανείς άνθρωπος δεν μένει ίδιος όταν προδοθεί, κανείς άνθρωπος δεν ξανά εμπιστεύεται εκείνον που θα τον προδώσει.
Σε έχω ονειρευτεί πολλές φορές.. Δεν σου έχω δώσει εικόνα… Δεν με νοιάζει πως θα είσαι εμφανισιακά, μου είναι αδιάφορο! Σε είδα να κλαις κάτι μοναχικά βράδια, να κοιτάς το φεγγάρι και να αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάπου εκείνη που θα σε αγαπά με όλο της το είναι… Και εγώ σου μιλούσα, σου φώναζα πως είμαι εδώ και σε περιμένω…
Ναι, σε περιμένω… Όπως περιμένει το χώμα την βροχή για να ξεδιψάσει… Σου φώναζα πως είμαι μόνο δική σου… Μα δεν με άκουγες.. Δεν με έβλεπες...
Κυλούν οι μέρες και κάπου εκεί ανάμεσα στα μεθυσμένα ξενύχτια, κάτω από μελαγχολικούς στίχους τραγουδιών, εγώ ακόμα σου μιλώ και σου φωνάζω….
«Θα σε περιμένω…»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου