Γέμισε ο ουρανός....Κατερίνα..!
Γέμισε ο ουρανός....Κατερίνα..!
Πήγες να βρεις.....τόσες Κατερίνες....Μαρίες...Ελένες....αμέτρητα τα ονόματα εκεί πάνω....Ψηλά!
Δεν ήθελαν...δεν έπρεπε να φύγουν....έπρεπε να είναι εδώ,με τα παιδιά τους....με τους δικούς τους ανθρώπους.......
Και συ έπρεπε να ήσουν εδώ.....
Ήθελες όπως και εκείνες....
Δεν σκεπτόσουν....καμιά από όσες θα ανταμώσεις εκεί ανάμεσα στα αστέρια..δεν ήθελε να πιστέψει στη ''φυγή''...σχέδια και ελπίδες δεν σταμάτησαν.....έγιναν αλυσίδα με τον πόνο,την αγωνία,την λαχτάρα,την απελπισία....ένα κουβάρι συναισθήματα μέσα σε να ανθρωπινό μυαλό....αντιφατικά.....δύσκολα....
Πως να τα διαχειριστεί ο ανθρώπινος νους.....Κατερίνα .......Ελένη.....Άννα....Ιωάννα....ακούτε;
Εσείς το κάνατε.....!
Υπεράνθρωπο....κι όμως...κει ανάμεσα στο δείλιασμα και το σφίξιμο του κορμιού....εκεί που η εμβρυακή στάση γίνεται ανάγκη,που οι μύες του κορμιού σκληραίνουν και δεν υπάρχει χρώμα πουθενά ....όσο φτάνει το βλέμμα....εκεί το χαμόγελο έλεγε τα μεγάλα όχι...εκεί τα χέρια γινόταν ζεστά και ακουμπούσαν στο κορμί που τα ''άκουγε''......και δυνάμωνε....στιγμές ήταν....μα δυνάμωνε....και έπαιρνε χρώμα ο κόσμος...και πολύχρωμος ήταν πια.......και μετά πάλι από την αρχή....ξανά γκρι.....ξανά...αναρωτιέσαι τι χρώμα έχει τελικά η ζωή....που είναι το σκαλοπάτι που θα σε βγάλει από την απόγνωση....να πιαστείς,να το αρπάξεις.....γαντζώσου.....μην το το αφήνεις....
Δεν θες, το ξέρεις....όλοι το ξέρουν....βάλε όλη σου την δύναμη.......όση έχεις.....!!!!
Θα το κάνω λες......
Το κάνεις....το έκανες......
Και όμως ..... νοιώθεις πως μούδιασαν τα χέρια....ίσα που κρατιέσαι....τώρα μόνο το ένα ακουμπά....και αυτό δεν αντέχει.....ίσα ίσα τώρα που τα ακροδάχτυλα ακουμπούν στην άκρη του.......
Τα κοιτάς καθώς το αφήνουν........δεν κλαις.....γιατί δεν έχεις δάκρυα......όχι.....κλαις!!!!
Οι άλλοι δεν τα βλέπουν.....όχι πια....
Εσύ όμως κλαις.....για τα στολίδια που άφησες πάνω στο δέντρο πριν τα Χριστούγεννα......για τα καλοκαίρια που δεν θα έχουν άμμο στα πόδια.......για τις φίλες που δεν μπορούν να ακούσουν τι λες πια......για τις υποσχέσεις της επιστροφής που δεν κράτησες........για ένα παιδικό χαμόγελο....που δεν μπορείς να φιλήσεις τα μαγουλάκια που το ΄΄φοράνε΄΄.......Θύμωσες...
Κατερίνα......Ελένη....Μαρία.....Ιωάννα.......Αγγελική.......Διονυσία.....Ντίνα....Αλέκα.....Μαίρη.....
Χρύσα.........
Το ξέρω πως θύμωσες.......και γω θύμωσα.....όλοι θύμωσαν.......
Που θα πας....;;;; Δεν γέμισε ο ουρανός;;; Πόσο ακόμα ;;;;
Νεράιδα γίνε ......πάρε το αστεράκι που έβαλες στο δέντρο πριν περάσεις την πόρτα του νοσοκομείου......και γίνε νεράιδα......πες το και στις άλλες εκεί πάνω....
Γίνετε νεράιδες και γεμίστε με χρυσόσκονη τις ζωές όσων αφήνετε πίσω....
Ακουμπήστε τα ραβδάκια σας πάνω σε μυαλά.....που ήξεραν πως δεν έπρεπε ποτέ να πονέσετε.....αλλά και που ξέραν πως να σας κάνουν να ξεφύγετε του πόνου.....
Αλλά χρόνια τώρα....πολλά πολλά χρόνια ......θέλουν να γεμίζουν τον ουρανό.....
Κάντε τους να σταματήσουν.......Δείξτε τους πως φτάνει.......Πολλές οι νεραιδοντυμένες ψυχές.......όχι άλλες.....όχι έτσι.....όχι πια.....!!!
Τα αστεράκια από το δέντρο πάρε, Κατερίνα......και μοίρασε τα εκεί πάνω........μην τα ξεχάσεις.......
Και ύστερα ανέβα έτσι.....με τα αστέρια στα χέρια......πήγαινε ψηλά.......
Όσοι είναι εδώ.......θα τα κοιτάν.......θα ξέρουν πως είσαι εσύ......που ταξιδεύεις για τον ουρανό....πως πας να μοιράσεις αστέρια χριστουγεννιάτικα.......
Θα σε κοιτούν και θα προσεύχονται.........θα ελπίζουν......φώτισε Κατερίνα.......!!!! Φώτισε μαζί με όλες τις άδικα ξενιτεμένες ψυχές εκεί ψηλά.......Φώτισε δυνατά ανάμεσα σε γη και ουρανό......άπλωσε πυκνό φως σαν ασπίδα...τόσο πυκνό...που να μην μπορεί καμιά άλλη ψυχή να φύγει άδικα......
Γεννιέται ο Χριστός, Κατερίνα.....την περίμενες τη μέρα.....εκεί στη φάτνη κάτω από το δέντρο γονάτισε.......πες στους γύρω σου πόσο τους αγαπάς...... ύστερα άπλωσε το χέρι σου και πάρε το αστεράκι που είπαμε....και πέτα.........πέτααα......Κλαις;;.....Κλαις...!!!!
NATAΣΑ ΠΕΤΡΟΥ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου