ΓΡΑΦΕΙ Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΨΙΜΟΥΛΑΚΗ
Σήμερα το διάβα μας μας έβγαλε σε ένα γραφικό και ιστορικό χωριό του Οροπεδίου Λασιθίου, Το Ψυχρό!
Αυτό που μου έκανε εντύπωση εξ' αρχής ήταν πως ενώ εγώ είμαι περισσότερο της θάλασσας κι όχι του βουνού, οφείλω να ομολογήσω πως εντυπωσιάστηκα απίστευτα απο τα μαγευτικά τοπία του, τα γραφικά στενά του και τη γαλήνη που εκπνέει ο τόπος αυτός.
Καθώς προχωρούσαμε έβλεπα ανθρώπους στα χωράφια τους να φροντίζουν τη μάνα γη, η οποία είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί τους σ' αυτό τον τόπο. Ισως γιατί την αγαπούν ιδιαίτερα, ίσως γιατί είναι νοικοκυραίοι, ίσως γιατί είναι η γενέτηρα του Δία και την έχει ευλογήσει λίγο παραπάνω. Ενα πράσινο όλο το τοπίο...
Ο δρόμος θα έλεγα αρκετά προσβάσιμος χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να τον διαβείς είτε πεζός είτε με όχημα, τουρίστες πολλοί μιάς και ο τόπος αυτός είναι ξακουστός και ντόπιοι οι οποίοι έχουν καταλάβει την αξία του τόπου τους και τον φροντίζουν κατάλληλα.
Μπαίνοντας στο χωριό μέσα βλέπεις τα γραφικά σοκάκια του, τα ομορφοστολισμένα μπαλκόνια με χρωματιστά κι ολάνθιστα λουλούδια και έναν αέρα δροσιάς λόγω του υψώμετρου που σε ανακουφίζει απο την μέχρι πρότινως ζέστη.
Αποφασίζοντας να κάνουμε μιά στάση για λίγο δροσερό νερό απ' αυτό το γνήσιο νερό της βρύσης που όμως είναι πεντακάθαρο, δροσιστικό και χωνευτικό, χωρίς καμία επεξεργασία ή εμφιάλωση...νερό καθαρό που πίνεις και νιώθεις τη γνησιότητά του όπως γινόταν κάποτε.
Βλέπουμε λοιπόν την ταβερνούλα του κύριου Σταύρου και της κυρίας Ανθούλας. Αμέσως αντιλαμβάνεσαι οτι οι ντόπιοι αυτοί ταβερνιάριδες αγαπούν τον τόπο τους, είναι μερακλίδες και απίστευτα φιλόξενοι.
Μας καλοσορίζουν και μας φέρνουν όλα τα καλά του Θεού. Γραφικό μαγαζάκι, παραδοσιακό ομορφοστολισμένο και γεμάτο ενέργεια μιας και φεύγοντας απο 'κεί σίγουρα έχεις νιώσει τι θα πει Κρήτη!
Φεύγοντας απο 'κεί για να συνεχίσουμε τον προορισμό μας βλέπω στα δρομάκια του χωριού εικόνες που με πάνε στο παρελθόν...τότε που η τεχνολογία δεν μας είχε πάει τόσο "πίσω"...
Και λες κοίτα κάτι παλιοαμάξια, πώς τα οδηγούσαν τότε... Κι αναρωτιέσαι όμως, μήπως τότε έκαναν πιο καλά τη δουλειά τους; Μήπως τότε ήταν πιο καλά τα πράγματα; Μήπως τότε αυτό το "σαράβαλο" έκανε πιο καλή δουλειά απο τα νέας τεχνολογίας σήμερα;
Συνεχίζουμε το δρομολόγιό μας και φτάνουμε σε μιά μικρή γειτονιά που κοιτώντας δεξιά αριστερά έβλεπες γυναίκες να κάθονται και να πλέκουν άλλες, να πλένουν στο χέρι άλλες, να σκουπίζουν το δρομάκι άλλες με αυτές τις παραδοσιακές ψάθινες σκούπες... εικόνες που σου φέρνουν στο παρελθόν την παλιά μορφή του νησιού μας, τη γνήσια, τη πρωτότοκη την κλασική.
Κάπου εκεί μας βλέπει να περπατάμε η κυρία Μαρία...και με όλη της την καρδιά μας ρωτάει αν θέλουμε λίγο νερό...φυσικά και θέλαμε, είχε περάσει πολύ ώρα απ' όταν είχαμε φύγει απ' την ταβερνούλα...μας βάζει σπίτι της-εδώ να τονίσουμε οτι αυτό δείχνει την αγνότητα των ντόπιων, δε φοβούνται να τρατάρουν να σε βάλουν σπίτι τους, δεν νιώθουν τον κίνδυνο γιατί δεν έχουν μέσα τους οι ίδιοι τέτοια ένστικτα.
Μπαίνοντας σπίτι της μένω άναυδη απ' την αυλή της... Δε χρειάζονται λόγια θαρρώ η εικόνα απο μόνη της δείχνει οτι υπάρχει ευλογία μέσα τους.
Η αυλή με προιδέαζε για το τι εικόνες θα έβλεπα μέσα στο σπίτι. Και δε με γέλασε το ένστικτό μου. Ενα σπίτι παραδοσιακό, σαν αυτά της γιαγιάς που όλοι αναπολούμε απ' τα χωριά μας. Εκεί που η πολυτέλεια στερείται αλλά αφθονεί η αγάπη, η θαλπωρεί, η αίσθηση της σιγουριάς, της γνησιότητας, της παράδοσης. Εικόνες αγαπημένων οικογενειών που κάποτε μαζεύονταν στα χωριά τους, στη γιαγιά και στον παππού, να κάνουν Πάσχα, Χριστούγεννα, να μυρίσει το σπίτι και τα σοκάκια του χωριού γλυκό, ψωμί ζυμωτό, παιδιά να παίζουν ανέμελα στους δρόμους, αξίες οικογένειας με όλη την έννοια, αξίες που σήμερα έχουν χαθεί...
Βλέπεις τη νοικοκυρά τη γνήσια την παλιά με τα σεμέν της τα κοφτά της τα πλεχτά της, βλέπεις ένα σπίτι απλό να φαντάζει πολυτελές...
Και ναι...θα ήταν αδιανόητο για τους ντόπιους εκεί να φύγουμε απ' το σπίτι τους χωρίς να μας τρατάρουν. Οσο κι αν επιμέναμε οτι δε χρειάζεται γιατί ήδη είχαμε τσιμπήσει στην ταβερνούλα ήταν πάνω απ' την ιδεολογίας της να μας αφήσει να φύγουμε έτσι...
Καταλλήξαμε να τρώμε σε ένα τραπέζι μιας άγνωστης γυναίκας αλλά νιώθαμε οτι τρώμε στην αγαπημένη μας γιαγιά...το έβλεπες οτι το ένιωθε και χαιρόταν...
Τα πιάτα μας; Νομίζω οτι πιο νόστιμο ίσως έχω φάει τελευταία... όχι λόγω πολυπλοκότητας αλλά λόγω γνησιότητας...
Να μου πείτε σαλάτα; Ναι, απο τον κήπο της αγνό χωρίς φάρμακα όχι του εμπορίου...ένιωθες τη μυρωδιά, την αληθινή μυρωδιά του μαρουλιού... και ομελέτα...με πατάτες παραγωγής της οικογένειας κι αυγά που μόλις έιχε μαζέψει απ' το κοτέτσι...
Ενιωθα οτι έτρωγα το πιο πλούσιο γεύμα της ζωής μου!
Ενιωθα την καθαρότητα της τροφής, ένιωθα τις μυρωδιές των τροφίμων!
Ζήτησα να ανεβώ στην ταράτσα...ήξερα οτι κάτι θα με εντυπωσίαζε κι εκεί...
Κάνω εικόνα να κάθομαι εκεί το δειλινό, όταν ο ήλιος πέφτει ή το ξημέρωμα όταν η φύση ζωγραφίζει τα χρώματά της στο άπειρο...βλέπεις τον κάμπο να έχει ζωή, χρώμα!
Φεύγοντας απο το σπίτι της κυρίας Μαρίας κατηφορίζω τα δρομάκια και έρχεται σιγά σιγά η ώρα να φύγουμε...διασχίζοντας το χωριό για να βγούμε υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες που θαύμασα...
Δε σου κάνει καρδιά να φύγεις...να πας που; Στη μεγαλούπολη; Στη φασαρία, το καυσαέριο, τους τρελούς ρυθμούς ζωής, το άγχος; Που;
Ψυχρό! Ενας τόπος δύσκολο να ξεχάσεις...Το Ψυχρό είναι το πιο γνωστό και το πιο τουριστικό χωριό του Οροπεδίου εξαιτίας του σπηλαίου του (Δικταίον Άντρον), που βρίσκεται πάνω ακριβώς από το χωριό. Σύμφωνα με την παράδοση θεωρείται το μέρος όπου γεννήθηκε και κυρίως λατρεύτηκε ο πατέρας των Ολύμπιων Θεών, ο Δίας. Το σπήλαιο είναι ένα από τα μοναδικότερα σπήλαια της Κρήτης, καθώς διαθέτει εκατοντάδες μικρούς και μεγάλους σταλακτίτες. Κάθε χρόνο εδώ και 60 χρόνια το επισκέπτονται δεκάδες χιλιάδες τουρίστες.
Κρήτη μου, πόσο παράδεισο μπορείς να κρύβεις πραγματικά απο τη μια γωνιά σου ίσαμε την άλλη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τη φίλη μου Μαρία που χωρίς εκείνη δε θα είχα την χαρά και την τύχη να επισκεφθώ τούτο τον τόπο).
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΗΜΕΡΑΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου