ΓΡΑΦΕΙ Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΨΙΜΟΥΛΑΚΗ
Αν κάποιος ακολουθούσε κατά πόδας τα χνάρια της Κρητικής παράδοσης κι αν κάποια στιγμή όλοι οι δρόμοι κατέληγαν σε ένα μονοπάτι,αυτό σίγουρα θα οδηγούσε στην πόρτα του μεγάλου λυράρη,στιχουργού,μαντιναδολόγου κι ερμηνευτή του Ερωτόκριτου,τον μέγιστο Γιάννη Βάρδα...Περνά τον περισσότερο χρόνο του στο βουνό ολομόναχος,λατρεύει τη φύση όπως και το διάβασμα...εμπνεόμενος απο το Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη,το πρώτο βιβλίο που διάβασε,και συνεπαρμένος απο τη γραφή του Καζαντζάκη,έχει πια μια τεράστια βιβλιοθήκη με βιβλιογραφία απ' όλο τον κόσμο...έχοντας συμμετοχή στη γαλλική μετάφραση του Ερωτόκριτου κι έχοντας παίξει ακόμη και στο μέγαρο μουσικής,δε θα μπορούσε να μην είναι απ' τους κορυφαίους του νησιού μας...κι ένα απλό αφιέρωμα όπως αυτό είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει για 'κείνον μπροστά στην προσφρορά του στην παράδοση και τον πολιτισμό της Κρήτης μας!
-Δε λέν' οι φίλοι ευχαριστώ...οι φίλοι δε χρωστούνε...
Στα πάρε και στα δώσε ντος...τεφτέρια δε γ-κρατούνε...
-Σα δεις το χάρο να 'ρχεται τρέξε... 'αγκαλιαστούμε...
Να μας ε πάρει και τσοι δυό...να μη ξεχωριστούμε...
-Στη κάψα του καλοκαιριού...στο σταύρωμα τση μέρας,
Το γέλιο σου κρυγιό νερό...και δροσερός αγέρας...
-Ο χωρισμός κι ο θάνατος...είναι μιάς μάνας γέννα...
Καλύτερα στη μαύρη γης...παρά μακρυά `πό `σένα...
-Εσβησ' η λάμπα του σπιτιού...μα δεν το λογαριάζω...
Στη λάμψη του προσώπου σου...βελόνα μπελονιάζω...
-Όλος ο κόσμος 'πο τη μιά...κι η μάνα από την άλλη
όπου κι αν ψάξεις δε δα βρεις...αγάπη πιά μεγάλη...
-Πέταξε 'δα, σα θες εσύ...σ' τσ' αιθέρες να βιγλίζεις...
Κι άφησ' με 'μένα να λουστώ...σ' τση βρύσης τ' απονέρι''...
-Ανέ κοιμάσαι κι ακουστεί...στη πόρτα σου καντάδα...
Εγώ 'μαι πάλι ο κουζουλός...παλιά μου φιλενάδα...
-Γέμωση κόβε τον καρπό...και λίγωση το ξύλο...
καί στη στιγμή τη δύσκολη...διάλεγε "εχθρό καί φίλο"...
-Ο έρωτας που σου 'βαλα...πολλούς καιρούς θα σύρει...
Σα τσι παλιούς πολιτισμούς...που ο χρόνος δε τσι φθείρει...
-Βασιλικό στην πόρτα σου...κερά μου έχεις βάλει...
Κι' όντε περνώ απ' τη γειτονιά...γλυκιά με πιάνει ζάλη...
-Απο τη Στεία στα Χανιά...όλη η Κρήτη αξίζει...
Ποιό κλόνο του βασιλικού...κόβεις και δε μυρίζει...
-Με τα σχοινιά του καραβιού...να δέσουν το κορμί μου...
Ανε μου πείς πως μ'αγαπάς...θα δείς τη δύναμή μου...
-Απού 'χει αγάπη στα μακρυά...και την ε περιμένει...
Μόνο η γης οντέ διψά...τόνε καταλαβαίνει...
-Οντέ μιλείς πέφτουν αθοί...και ρόδα όταν γελάσεις...
Κι αθούν και τα ξερά κλαδιά...`πο κειά που θα περάσεις...
-Μην την ρωτάς τη λογική...γιατί δε βρίσκεις άκρη...
Με τση καρδιάς τη συμβουλή...τη δένουν την αγάπη....
-Στο χύμα πάει το νερό...στο σώπατο στερνιάζει ...
Κι' 'οπου αγαπά κάθε καρδιά...ο νους κατασταλάζει...
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΗΜΕΡΑΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου