ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΑΤΑΣΑ ΠΕΤΡΟΥ
Είχα αρχίσει να ανησυχώ!Τι ακριβώς κρύβω μέσα μου;Ένα πατριωτικό φασιστικό τέρας συνδυασμένο με μια τραγική τερατογέννεση εθνικιστή;
Θυμήθηκα κι εκείνες τις αριστερές εκλάμψεις των μαθητικών και φοιτητικών μου χρόνων..και εκείνα τα συναπαντήματα με την γειτονιά των αναρχικών ιδεών..την επανάσταση που ήθελα να φέρω αλλά δεν ήξερα πως και όσο και να ρωτούσα, απάντηση για την αλλαγή του κόσμου σ΄αυτό που ονειρευόμουν δεν έπαιρνα ποτέ.. Σκόρπιες φιλοσοφίες,χωρις σταράτα λόγια, αναλύσεις και πάλι αναλύσεις ...μα εγώ έψαχνα απεγνωσμένα την κεντρική ιδέα!!Την λύση!Πως αλλάζει ο κόσμος;
Έτυχε να μαι από τους ανθρώπους που δεν σταμάτησαν..δεν ησύχασαν..δεν αφέθηκαν
Δεν σταμάτησαν να ψάχνουν μέσα από κάθε ιδεολογία και κάθε σταυροδρόμι που έβγαζε από εκείνη σε μια άλλη ...και μια αλλη...και...παντα μια άλλη...τον τρόπο και το δρόμο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα τέλειο κόσμο!
Κι όσο εγώ τον ονειρευόμουν και τον αναζητούσα ... γινόταν μια συνέχεια του χειρότερου..θρυμμάτιζε ακόμα και όσα καλά στοιχεία είχαν απομείνει και καυχιόνταν για την δυνατότητα του να καταστρέφει μυαλά,ψυχές,ζωές!
Ποτέ σε όλες αυτές τις διαδρομές μου- τώρα πια μπορώ να το πω με σιγουριά -δεν έχασα ένα περίεργα δυνατό δέσιμο με αυτό που ονομάζουμε πατριδα...εμείς…..γιατί για άλλους είναι ένα κομμάτι γης...ένα ακόμα πλανητικό οικόπεδο έτοιμο προς κάθε χρήση...καταπατηση...αγοραπωλησία….δωρεά!
Στο τελευταίο συλλαλητήριο προσπάθησα να κάνω αυτό που έκανα και στο προηγούμενο.! Να κοιτάξω αλλού!
Οργανωμένα παιχνίδια,προσχεδιασμένες πολιτικές,όλα φτιαγμένα,κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των συμφερόντων
Είχα δίκιο, το ήξερα..το πίστευα
Όμως ήταν και κείνες οι γραμμές..εκείνες οι κοφτερές γραμμές στα κιτρινισμένα βιβλία που χρόνια τώρα με συντρόφευαν με ένα μαγικό τρόπο..γιατί δεν ήταν μια φορά..ήταν αμέτρητες εκείνες ,που είχα προσκυνήσει σχεδόν επάνω τους χαμένη μέσα στις εικόνες που δημιουργούσαν.
Ήταν εκείνα τα λόγια της Δ.Σωτηρίου….ηταν εκείνα τα ‘’Ματωμένα χώματα’....ήμουν και γω που ‘χα πατήσει πάνω τους ,γιατί εκείνη έγραψε γι’αυτα με την ένταση που μια ψυχή μπορεί. Χωρίς να λυπηθεί τον πόνο στα λόγια της...αφήνοντας την απόγνωση,τον θάνατο,την απελπισία,την νοσταλγία να τρέχουν ανάμεσα σε σελίδες...που μάτωναν.
Μάτωναν..για μια Πατρίδα!
Πληγωμένη,προδομένη Πατρίδα! Λέξη που δυναμώνει μόνη της την φωνή,την σπάει,λυγίζει ο άνθρωπος στο άκουσμά της.
Και γω να έχω μπροστά μου να πολεμήσω με την πολίτικη και δημοσιογραφική βρωμιά..που έλεγε πως θα έπρεπε να κάνω εκείνο..για να μην είμαι αυτό…. ενώ αν έκανα το άλλο θα ήμουν εκείνο!!! Διάλεγαν για μένα το καλό και το κακό..και μου προσέφεραν και τις επιλογές!
Μόνο που εγώ είμαι άνθρωπος..δεν μπαίνω σε καλούπια φτιαγμένα από κανέναν χαμαιλέοντα νεοδιδάσκαλο!!!
Κι αν νιώσω ότι πρέπει να γίνω ένα σώμα με ετερόκλητους,διαφορετικούς ανθρώπους,γραφικούς,αλαζόνες,τυχοδιώκτες των περιστάσεων..για να φωνάξω για την Πατρίδα..θα το κάνω!!
Και συγχωρήστε με που χαλώ τα άλλοθι σας,τα παιχνίδια σας,τα μετρήματα σας.
Μα ένα έμεινε! …..μια λέξη απέμεινε να με κάνει να δακρύζω σε τούτο τον τρισάθλιο κόσμο σας. Αυτή!
Πατρίδα
‘’Αχ, γκρέμισε ο κόσμος μας! Γκρέμισε η Σμύρνη μας! Γκρέμισε η ζωή μας! Η καρδιά, τρομαγμένο πουλί, δεν ξέρει που να κρυφτεί. Ο τρόμος, ένας ανελέητος καταλύτης άδραξε στα νύχια του κείνο το πλήθος και το αλάλιασε. Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Δε φοβάσαι το θάνατο, φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα το πρόσταγμα. Τσαλαπατά την ανθρωπιά. Αρχίζει από το ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά. Φτύσε την τιμή σου και την πατρίδα σου! Και φτύνει.Λέει: Γονάτισε γκιαούρη! Και γονατίζει. Ξεγυμνώσου! Και ξεγυμνώνεται. ’νοιξε τα σκέλια σου! Και τ’ ανοίγει. Χόρεψε! Και χορεύει. Φτύσε την τιμή σου και την πατρίδα σου! Και φτύνει. Απαρνήσου την πίστη σου! Και την απαρνιέται. Αχ ο τρόμος! Όποια γλώσσα κι αν μιλάς λόγια δε θα βρεις να τόνε περιγράψεις.
Τι κάνουν, λοιπόν, οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναύαρχοι με τα χρυσά σειρίτια, οι διπλωμάτες κ’ οι πρόξενοι της Αντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας! Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια της χαράς, για να μη φτάνουν ίσαμε τ’ αφτιά. των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πως μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κ’ η κανονιά δε ρίχτηκε κ’ η εντολή δε δόθηκε!’’Απόσπασμα απο το βιβλίο της Δ.Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα»
Τ΄ακούτε;...Έτσι χάνονται οι πατριδες…..Έτσι...Κι η κανονιά δεν ρίχτηκε ποτέ!!...Κι η εντολή δεν δόθηκε ποτέ!!
Ευχαριστώ που ήσουν εκεί!!!!Για να θυμούνται πως δεν με έσπρωξε ο φασισμός,δεν με απώθησε η αναρχία,δεν με υπέβαλλε ο εθνικισμός..τα λόγια τούτα με φέραν εκεί….
‘’Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Δε φοβάσαι το θάνατο, φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα το πρόσταγμα. Τσαλαπατά την ανθρωπιά. Αρχίζει από το ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά.Λεει..Φτύσε την τιμή σου και την πατρίδα σου! Και φτύνει.Αχ ο τρόμος! Όποια γλώσσα κι αν μιλάς λόγια δε θα βρεις να τόνε περιγράψεις’’
Και στη δικη σου πατρίδα…. ξέρω...αυτός ο ίδιος τρόμος...που σ΄έφερε και έκανες πατρίδα σου τη δική μου…..και ας καίει μέσα σου η φωτιά του πόνου για τα δικά σου ματωμένα χώματα!!
Σ΄ευχαριστώ που ήσουν εκεί!!! Να πολεμήσουμε τον τρόμο.Με όπλο τα χείλη μας..φωνάζοντας Πατρίδα!! Για κάθε Πατρίδα ,για κάθε άνθρωπο που ένοιωσε τον πόνο του χαμού της!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου