ΓΡΑΦΕΙ Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΡΟΥΓΚΙΑΒΟΥΡΗ
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για τις γυναίκες. Οι γιατροί συνηθίζουν να το αποκαλούν "σαρκοφάγο τέρας", κι είναι απόλυτα λογικό από τη στιγμή που καταστρέφει τις ζωές των γυναικών, θέμα στενάχωρο μα πάνω απ'όλα ρεαλιστικό.
Αυτό το τέρας, καταφέρνει με το δικό του τρόπο τα πάνω-κάτω και τα κάτω-πάνω στις ζωές τους, αφού όλα ανατρέπονται στη στιγμή. Διακοπές και χαρούμενες στιγμές με τα παιδιά και τις οικογένειες τους μένουν για λίγο στην άκρη και σειρά έχουν οι εξετάσεις, οι γιατροί και οι χημειοθεραπείες.
Οι διαγνώσεις έρχονται και φεύγουν και τα εμψυχωτικά λόγια των γιατρών δε βοηθούν καμία να ξεπεράσει το σοκ, σαν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους κι όλα να μοιάζουν σαν μια παλιά ασπρόμαυρη δραματική ταινία στο σινεμά που παίρνει άσχημη τροπή κι αντί να σκίσουν το εισιτήριο τους συνεχίζουν να την παρακολουθούν.
Έρχονται οι χημειοθεραπείες, τα μαλλιά αρχίζουν και πέφτουν, η εικόνα για κάποιες αβάσταχτη και για άλλες κίνητρο ώστε να μη το βάλουν κάτω και να συνεχίσουν, να μην το αφήσουν να τις νικήσει. Αρχίζει το δύσκολο μονοπάτι. Νεύρα και φωνές σε αγαπημένα πρόσωπα που δε θέλουν το κακό τους, απομόνωση νομίζοντας ότι όλοι τις κοιτάνε παράξενα και ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Φυσικά κάποιοι δεν αντέχουν τα δύσκολα και φεύγουν κι εκεί αναγνωρίζουν ποιοι όντως ήταν διατεθειμένοι να μείνουν δίπλα τους.
Φοβούνται και αναρωτιούνται..."άραγε θα μπορέσει το παιδί μου ή το εγγόνι μου να με δει έτσι;" Υπάρχει όμως και μία ερώτηση που κάνουν όλες στον εαυτό τους "άραγε θα μπορέσω εγώ η ίδια να δω τον εαυτό μου;" και η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μία. Βεβαίως και θα μπορέσεις να αποδεχτείς τον εαυτό σου με ή χωρίς μαλλιά, δεν είναι ανάγκη να αποφεύγεις κάθε καθρέφτη που βλέπεις, ούτε να μην βγαίνεις από το σπίτι. Όλοι θα σε αποδέχτουν όπως είσαι κι όποιοι δε το κάνουν δεν είναι άξιοι για εσένα.
Σίγουρα θα υπάρχει ο φόβος και η μοναξιά που συνοδεύεται στο άκουσμα της αρρώστιας, η κάθε μια γυναίκα ξεχωριστά έχει ένα στήριγμα.
Φυσικά από ένα τέτοιο άρθρο δε θα έλειπε η δήλωση μίας ασθενή. Η Άρτεμις Κουρουγκιαβούρη είχε όλη την όρεξη να μας πει δύο λόγια για τη δική της εμπειρία.
"Τι και αν η μέρα σου έχει το ίδιο χρώμα με τις άλλες; Τι και αν στην υποδοχή ενός ιατρείου σε περιμένουν αγαπημένα σου πρόσωπα; Εγώ νιώθω τις στιγμές μου άγνωστες μέσα μου, δε με ενοχλεί που θα εκθέσω το γυμνό μου σώμα σε ένα τέτοιο μηχάνημα μα με τρομάζει η ανακάλυψη του... Στην παγωμένη του οθόνη το εύρημα κι εγώ διστάζω να κοιτάξω το γιατρό στα μάτια ενώ τον ακούω να μου λέει πόσο λυπάται. Είναι καρκίνος. Αισθάνομαι σαν επιβάτης σε κάποιο τρένο που έχει ξεχάσει ποιος είναι ο προορισμός του. Η απόλυτη ανατροπή στη ζωή μου. Είναι η ώρα που σταματάς να περπατάς στα σύννεφα και βιάζεσαι να ζήσεις τα πάντα. Νιώθω τα γιατί μου να στάζουν από τα μάτια μου, κι όση ώρα ο γιατρός αποτυπώνει όλη μου τη ζωή σ'ένα χαρτί εγώ προσπαθώ να βρω κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ξεφύγω. Έχω ανάγκη να τρέξω, να ανοίξω το στόμα μου μα η πραγματικότητα με κρατά καθηλωμένη να μου θυμίζει πως το σεργιάνι μου για την κορυφή, όπως λέει και μια μαντινάδα, θα είναι φτιαγμένο από τον πόνο όμως μέσα μου κάτι φτερουγίζει. Μαζεύοντας όσες δυνάμεις έχω και για πανωφόρι μου τις ευχές όλων εκείνων που με αγαπάνε, βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω πως ο ουρανός είναι πιο γαλανός. Θα την κατακτήσω και σε αυτή την κορυφή θα είμαι ΕΓΏ. Ο καρκίνος ναι, είναι απειλή. Θέλει σοβαρότητα για να σταθείς απέναντι του θα μου πουν πολλοί, όμως κάθε μέρα εγώ γέρνω το κεφάλι μου και σκέφτομαι πως υπάρχει Θεός."
Μία γυναίκα που βλέπει να γκρεμίζεται η ζωή της και δε τα βάζει κάτω είναι άξια θαυμασμού. Αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου, έχει δικαίωμα στη ζωή και να τη ζήσει ως τα άκρα. Είναι ηρωίδα και κάθε ηρωίδα δε χρειάζεται κάπα... Μερικές φορές απλά έχει ένα σημάδι που θα κουβαλάει για όλη της τη ζωή και θα της θυμίζει πως αξίζει να παλέψει για όλα.
Αφιερωμένο στην αδερφή μου και σε όσες γυναίκες
αποφασίσουν να μη το βάλουν κάτω. Η ζωή σας ανήκει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου